Julianapad Oostvaardersplassen

Maximumtemperatuur:     6  °C.
Minimumtemperatuur:     -1  °C.

09-01-2018

Julianapad Oostvaardersplassen:

Dinsdag ochtend na het weg brengen van de hulp-boswachter naar school ga ik even op stap. Ik ga vandaag even een kijkje nemen bij het Julianapad langs de Oostvaardersdijk. Maar ik begin vandaag bij de Grote Praambult. In het grijze en koude Oostvaardersplassen staan bij de Grote praambult een aantal edelherten verspreid over de vlakte.

Maar wat is het koud hier ik stap snel weer in en ga via de praamweg richting de knardijk. Bij het arend / buizerd veld in het Oostvaardersveld staan de konikpaarden. Bij het toegangs hek voor de boswachters stop ik nog even en maak wat plaatjes.

Nu weer snel in de auto brrr koud. Ik rij nu de knardijk op en ga het spoor onderdoor. Bij het Buitencentrum Oostvaardersplassen staat een groep edelherten ook hier stop ik even en maak ik wat foto’s.

Ik rij nu door naar de parkeerplaats op de Oostvaardersdijk en pak daar de scootmobiel uit de auto. Zo scootmobiel zit weer in elkaar en kijk ik over het Markermeer. Daar ligt de Seine van Boskalis weer zand op te zuigen voor de Markerwadden.

Wat een monsters van staal zijn dat toch geweldig om te zien. Ik rij met de scootmobiel naar de oversteekplaats. Even goed naar links en rechts kijken en dan snel oversteken. Via het slinger pad daal ik af naar het Julianapad en ga ik het hek door. Ik hoop natuurlijk wat baardmannetjes te zien. Maar eigenlijk weet ik het al dat wordt niks vandaag. Te donker en te veel wind. En bij het naar binnen gaan door het hek, staat een edelhert mij al aan te staren tussen het riet en de bomen.

Ik rij langzaam verder en het edelhert neemt uiteindelijk toch de benen. Niet veel verder staan ook de edelherten op het pad. Inmiddels aangekomen bij de zilverreiger hut, via een omgevallen boom waar ik onder door moest. En zo kijk ik even over de Oostvaardersplassen. En maak ik wat prachtige foto’s van de zon die probeert door te breken.

Ik kijk door een van de kijk openingen en zie naast de hut een edelhert liggen. Hij kijkt me aan en blijft liggen. Ik maak natuurlijk wat foto’s en observeer even zijn gedrag. Ook kijk ik of hij wil opstaan. Hij draait wel zijn kop mee om mij in de gaten te houden maar verder blijft hij liggen.

Ik besluit om na ongeveer 10 minuten te hebben gekeken de boswachter te bellen. Na boswachter Leo gesproken te hebben wacht ik op de komst van boswachter Jan. Dit had ik ook afgesproken dat ik zou blijven wachten. Inmiddels komen er twee collega spotters aangelopen die ook even van het uitzicht komen genieten. Ze vragen mij uiteindelijk wat de beste spot is om de zeearend te spotten. Ik zeg overal in het gebied. Je moet alleen net de mazzel hebben om op het juiste plekje te zijn. Want die vliegende deur net als alle andere natuur, laat zich niet sturen. Ik geef nog aan dat zelfs hier hij zomaar kan over vliegen. Hierna zeggen de collega spotters mij gedag en maken ze nog even een foto van het edelhert. Om dan hun weg weer te vervolgen. Ik wordt uiteindelijk weer terug gebeld door boswachter Leo en door onvoorziene omstandig heden kan boswachter Jan niet direct bij mij komen. Ik geef aan dat dat kan gebeuren. Ik geef aan nog even te blijven. Ik kijk nogmaals over de Oostvaardersplassen en zie volgens mij de zeearend in de verte vliegen.

Zo zie je maar natuur is niet af te dwingen. Ik maak wat laatste foto’s en pak dan de spullen en rij met de scootmobiel weer terug naar het hek en naar de auto. Als ik door het hek ben staan de twee spotters die ik eerder tegen kwam boven aan de trap naar mij te roepen. En ze roepen we zien twee zeearenden. Ik steek mijn duim omhoog en rij in slakken gang naar boven. Ik zeg gefeliciteerd zo zie je maar zo heb je niks en zo heb je twee zeearenden. Ze bedanken mij nog een keer en ik vervolg mijn route naar de auto. Dan zie ik vrijwilliger boswachter Jaap aan komen. Ik ga nog even naar hem toe en vertel van het edelhert. Jaap geeft aan nog even een kijkje te nemen. Ik zeg hem gedag en ik ga snel naar de auto inmiddels ben ik een ijsklompje geworden. Later op de dag wordt ik even op de hoogte gebracht en blijkt het edelhert uiteindelijk opgestaan te zijn en stond hij heerlijk te grazen. Eind goed al goed. Graag tot een volgend blogje.

Groetjes, Casper (leven-met)