Gezondheid II

Maximumtemperatuur:      21  °C.
Minimumtemperatuur:       11  °C.

18-09-2021

Gezondheid II:

Tja hopelijk knap ik daar van op ik hoor het me nog zeggen als afsluiting in het laatste blog berichtje van (gezondheid 22-06-21).

Helaas wil het lichaam nog niet echt meewerken. Maar ik wil heel graag een beetje vitamine op doen, en even tot rust komen. Om zo ook hopelijk het lichaam weer een beetje te kunnen laten ontspannen. En zo vertrek ik naar Spanje om de accu en het lichaam tot rust te laten komen. Dat is de bedoeling althans. Maar helaas vanaf de eerste week gaat het al weer mis. Ik moet de arts bellen in Nederland en die geeft aan om toch een arts te bezoeken in Spanje. Nou dat komt wel weer even aan als een klapper.

Tja en dat is even andere koek, dan komt de taalbarrière wel even om de hoek kijken. Maar gelukkig kan mijn huisarts in Spanje heel goed Engels spreken, en kon ik zo het een en ander duidelijk maken wat de problemen waren. En zo gebeurde het dat ik vervolgens met een hele bak aanvullende medicijnen hopelijk zou opknappen. De verwachting van de arts was dat het met een aantal dagen beter zou moeten gaan. En dat als dat niet zo was ik gelijk de arts moest bellen. Je raad het al, het opknappen gebeurde helaas niet. En zo was de huisarts in Spanje weer snel gebeld en was hij er weer snel bij.

Dit gaat niet goed. Ik vroeg of ik mocht vliegen naar Nederland. Hij gaf aan dat liever niet te willen.  Aangezien hij het nodig vond om eerst een aantal scans te laten uitvoeren, en om bloed onderzoek te laten doen. En pas na deze testen en onderzoeken te kijken of het veilig was om te vliegen.

Gelukkig voel ik me ook thuis in Spanje dus was het niet heel erg om hier nog te blijven. Het is zeker niet leuk maar ik mocht toch niet vliegen en moest me overgeven aan dat wat komen gaat. Ik probeerde toch iedere dag even naar buiten te gaan al was het maar in mijn eigen tuin. Tja veel anders zat er namelijk niet in, dat ging gewoon niet. Gelukkig is de natuur erg dicht bij huis en kon ik zo toch nog wat foto’s maken van de voortuin en achtertuin. Om zo even de pijn te kunnen verlichten. Nou dat ging niet van harte maar het is niet anders.

En toen was de dag aangebroken dat ik me moest melden in de hoofdstad Murcia bij een privékliniek. Ik had gelukkig een tolk mee genomen. Aangezien in de ziekenhuizen en klinieken in Spanje alleen Spaans gesproken wordt. Ps. ze kunnen vermoedelijk wel Engels spreken maar vertikken het, tja ook dat is Spanje. Maar gelukkig was mijn tolk heel aardig en lief en dat ging dus prima. En zo werden de scans ingang gezet. Na de scans was het even wachten, en kreeg ik na een half uur gelijk wat dingen mee, en zouden zij het een en ander met de arts kortsluiten.

De arts heeft een aantal dagen later thuis verder bloed afgenomen en zo was het plaatje rond. Nu afwachten wat er uit gaat komen. Ik voel me nog steeds niet lekker maar kan niks anders doen dan afwachten. De uitslagen zijn binnen, tja ik mag vliegen naar Nederland maar moet gelijk naar de huisarts om een verwijzing te krijgen voor het ziekenhuis. Hmm dus geen positief nieuws, de arts vermoed gezien de uitslagen en scans dat ik een chronische aandoening heb aan de blaas. Die heet IC/BPS. IC/BPS Interstitiële Cystitis / Blaaspijn Syndroom. Nou dat is wel weer een mond vol en een hoop ellende erbij. (Gelukkig inmiddels de onderzoeken in Nederland achter de rug en het blijkt toch een vergrote prostaat te zijn die de boel tegen houd)

Vanuit Spanje heb ik direct een afspraak gemaakt met de huisarts in Nederland. En vervolgens dus ook plannen gemaakt om naar Nederland te vliegen. Nou ik kan je zeggen dat het vliegen erg ongemakkelijk was en veel pijn heeft opgeleverd.

Maar ik ben in Nederland en de volgende dag had ik gelijk een afspraak met de huisarts. De arts uit Spanje had netjes alles via de mail naar mij gestuurd met het complete verslag van de afgelopen periode. Zodat ik dit gelijk kon overhandigen aan mijn huisarts in Nederland. Nu de verwijzing gekregen voor het ziekenhuis. En in afwachting wanneer ik in het ziekenhuis terecht kan. Om daar verder door de mangel gehaald te worden.

En zo is helaas het einde van de tunnel nog steeds niet inzicht. Mijn grootste passie fotograferen is hierdoor stil komen te vallen. En ook mijn passie met de Oostvaardersplassen en Staatsbosbeheer komt hierdoor op losschroeven te staan, en zal voorlopig niet mogelijk zijn en misschien wel helemaal niet meer mogelijk. En daar baal ik enorm van. Ik heb via het blog weer even van mij af kunnen schrijven. En hopelijk komt op kort termijn, het einde van de tunnel in zicht. want om positief te blijven wordt wel heel lastig op deze manier.

Bedankt voor het lezen en kijken,

Groetjes,

Casper(leven-met)