Krakeendhut & het nonnetje

Maximumtemperatuur:   10  °C.
Minimumtemperatuur:     6  °C.

26-02-2017

Zondag morgen het word vandaag een krakeendhut bezoekje. Ik heb de spullen gepakt en ga via de Trekweg en de Praamweg naar de bestemming. Aan het einde van de trekweg in de weilanden ligt een grote groep met reeën. Ik stop even en pak de camera er bij en ik kan ze mooi op de foto zetten. De geweien beginnen ook al weer te groeien bij de reeën.

Nu stap ik weer in en ga ik verder. Eerst nog even stoppen bij de grote Praambult. En daar nog even kijken of we iets moois kunnen zien. Een groot groepje met brandganzen zitten lekker te foerageren. En een enkele konikpaard komt net boven de zandbunker uit.

En heel in de verte zijn de edelherten. Nu weer in de auto en richting de Krakeendhut. Ik rij op de Praamweg en draai nu de Knardijk op. Halverwege parkeer ik de auto en zie in de spiegels van de auto een bekende aankomen. J-P stop naast de auto en we kletsen even. J-P vervolgd zijn weg en ik pak de spullen uit de auto en loop via de dijk naar beneden. Via het smalle bospad kom ik bij de brug over het water. En dan ben ik weer in het oostvaardersveld beland en loop ik nu richting de Krakeendhut. Vlakbij de hut zie ik dat ook de konikpaarden in deze hoek staan. Maar ik ga eerst even uitblazen en bijkomen in Krakeendhut. Ik ben helemaal alleen en heb de hut privé dan komt er een nonnetje op bezoek.

Het nonnetje gaat gelukkig in de luwte van de hut even proberen een visje te vangen. Gespannen wacht ik natuurlijk af of het lukken wil. En na een aantal duiken en poetsen van de veren gaat het nonnetje weer onder water. Het nonnetje komt boven en ja ze heeft een vis. Zo dat is best een grote vis na het maken van ruim 317 opnames van het nonnetje ben ik het nonnetje uit het oog verloren.

Ze was nog steeds bezig om de vis naar binnen te krijgen. Ik weet uiteindelijk helaas ook niet of het nou gelukt is. Ik heb mijn twijfels de vis was wel erg groot. Ik heb er een leuk timelapse filmpje van gemaakt. (Staat onder in het blog berichtje). Na dat ik het nonnetje uit het oog verloren ben komt er een wandel groep binnen. Dan zit de hut gelijk vol. De koffie en thee thermosflessen worden uit de rugzakken gepakt en het koffie/thee kransje kan beginnen. Ik heb mijn hulp-boswachter vanaf dag één geleerd dat als je in een hut komt je altijd zachtjes moet praten. Zeker als er andere mensen in de hut zijn. Dit gezelschap wat uitvoerig over hun kinderen aan het kletsen van hoe laat ze wel niet thuis waren van het weekend. En de een had een autistisch kind en de ander had een kind in de pubertijd etc. Mensen mensen dit lijkt mij toch privé en zeker niet bespreekbaar in een uitkijkhut waar nog andere mensen zitten ook. Deze groep had ook geen enkele binding met de natuur aangezien ze maar bleven kletsen en koffie thee drinken. De mooie grote zilver reiger werd pas opgemerkt toen mijn camera een mitrailleur opname maakte van de grote zilverreiger.

Tevens zaten er op de kant volgens iemand in de koffie groep allemaal eenden. Ja dat zijn allemaal eenden duh. Het zijn allemaal brandganzen muts zei ik in mezelf. Als je dan geen feeling hebt met de natuur wat verder geen probleem is maar je wil wel wandelen. Wandel dan graag een kilometer verderop en als je dan al komt kijken in een kijkhut houd dan rekening met de spotters die er zitten. Nogmaals er wordt door een ieder wel eens een gesprek gevoerd in een kijkhut maar de meeste onder ons kunnen zich goed verplaatsen in de overige collega spotter en houden rekening met elkaar. Deze groep heeft uiteindelijk na een 25 minuten zijn biezen gepakt en verdween uit het zicht. Er moest nog wel even een foto van elkaar gemaakt worden op het pad van de hut. En toen gebeurde het onverwachte de grote zilverreiger dacht nu ook hè hè eindelijk stil. Nu kan ik weer vissen vangen en bam kop onderwater en een grote vis heeft de grote zilverreiger te pakken.

Ik maak snel een paar opnames. De reiger schuift net voor een riet stengel en de stengel zit steeds een beetje in het beeld. Nou ja je kan niet alles hebben. Ik pak mijn spullen weer in en loop nog even naar de konikpaarden. Bij de konikpaarden aangekomen laten een paar konikpaarden weer even zien wie de baas is. Het is net een wedstrijd ze gaan van links naar rechts geweldig om te zien. Uiteraard ben ik op zeer grote afstand van dit zootje tuig.

Na dit spektakel praat ik mezelf weer moed in, en begin ik aan de terug reis naar de auto. Ik moet weer even bijkomen in de auto, muziek aan verwarming een beetje hoger en hopen dat de spieren tenminste weer een beetje willen ontspannen. Na ongeveer een kwartiertje gaat het weer wat beter en rij ik weg en draai ik de praamweg op. Nu onderweg naar huis en een warme bak koffie. Bij de vaartplas stop ik nog even om een paar foto’s te maken en stap dan snel weer in. Thuis foto’s op de Cloud en aan de heerlijk warme koffie. Bedankt weer voor het lezen en kijken. Graag tot een volgend blogje.

Groetjes, Casper ( Leven-Met )